VOORDRACHT - Unschooling met Grace Deby
Grace, een vrouw uit Canada, die al 11 jaar lang haar kinderen thuis onderwijst, komt praten over "unschooling" op vrijdagavond 14 sept in Kortrijk (juiste plaats wordt later meegedeeld).
|
Datum
Vrijdag 14 sept 2012 om 19u00 |
Locatie
te Kortrijk weldra meer info |
Hou deze datum alvast vrij en lees als opwarmertje alvast de volgende tekst
“Ik was het moe mijn kinderen te
dwingen tot iets waarin ik zelf niet eens geloofde”
Je kinderen zijn je kinderen niet
Ze zijn de zonen en dochters van ‘s Levens verlangen naar zichzelf
Ze komen door jou, maar niet van jou
En ook al zijn ze bij je, ze behoren je niet toe
Je mag ze je liefde geven, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen,
Dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen.
Je mag ernaar streven te zijn zoals zij
Maar probeer ze niet te maken zoals jij
Want het leven gaat niet terug
Noch blijft het dralen in gisteren.
Uit: Kahlil Gibran, On Children
Zonder te weten waar het heen zou gaan, besloot de Canadese Grace Deby op een dag haar kinderen thuis te houden van school. Ze volgde haar intuitie en vertrouwde op het gedachtengoed van de Amerikaanse pionier John Holt, die wereldwijd bekendheid kreeg met zijn ideeën over unschooling – ofwel interesse-gedreven, natuurlijk leren: een benadering die ons niet zozeer oproept iets te dóen, als wel iets te laten.
Door: Geertje Smit
Op een ochtend aan de ontbijttafel vroeg haar jongste zoon Addison – toen een jaar of vijf en een ‘lastig, rebellerend’ kind op school – of ze hem één goede reden kon geven waarom hij de hele dag aan een bureau moest zitten wachten tot er een bel zou klinken zodat hij een paar minuten buiten kon spelen. Addison vond het moeilijk stil te zijn en dingen op een bepaalde manier te doen om te worden geaccepteerd. De labels kwamen al binnen. “Ik bleef maar proberen zijn gedrag te veranderen, en negeerde het sterk intuïtieve gevoel dat dit niets voor hem was. In een laatste poging om dingen in goede banen te leiden, had ik hem opgegeven voor groep drie op een reguliere school. Hij was minstens zo rebels als daarvoor en méér dan hyper,” vertelt ze daarover. “Die ochtend kon ik er niet meer omheen. ‘Ik heb geen goede reden,’ vertelde ik hem. ‘Je hoeft niet meer naar school’.”
Addison was niet haar eerste kind met problemen, en zelf had Grace het ook moeilijk gehad op school. “Als jong meisje voelde ik alles aan en was uitermate intuitief. Ik beschouwde mezelf als slim, creatief en expressief, maar had de grootste moeite met onderwerpen als natuurkunde of wiskunde. Het duurde maar een paar jaar voordat ik mezelf dom vond en mijn cijfers omlaag gingen. Vanaf dat moment zocht ik naar manieren om het schoolsysteem te ontvluchten.” Ook haar oudste dochter Alisha had moeite zich te conformeren, verveelde zich op school en wendde buikpijn voor. “Het was een sociaal kind, maar na een aantal jaar in het schoolsysteem voelde ze zich onzeker en niet goed genoeg omdat ze niet voldeed aan de eisen.” Haar zoon en tweede kind Adrian werd geboren met autisme. “Er was geen plaats voor hem op school en er werd van hem verwacht dat hij zich zou aanpassen. Ik had juist heel sterk het gevoel dat ik naast hem wilde staan, precies waar hij was.”
Toen Alisha geboren werd, kreeg Grace het gedicht van Gibran onder ogen. “Ik voelde een niet te ontkennen waarheid, maar was niet klaar om de controle op te geven.” Toen ze dat uiteindelijk wél deed, kwam het vooral op vertrouwen aan. “Vogels vliegen, vissen zwemmen en mensen leren,” zei John Holt. “We hoeven kinderen dan ook nergens toe aan te sporen. Wat we moeten doen – en dat is àlles wat we hoeven doen – is ze de begeleiding bieden die ze nodig hebben, respectvol naar ze luisteren en dan aan de kant gaan. We kunnen erop vertrouwen dat zij de rest doen.” Is dat niet makkelijker gezegd dan gedaan? Maar natuurlijk. Unschooling gaat tegen alle heersende normen in en vraagt niet alleen een verregaande bereidheid van ouders om naar zichzelf te kijken, maar ook een hoge mate van vertrouwen. “Om kinderen te kunnen vertrouwen, zullen we eerst moeten leren onszelf te vertrouwen,” voegde John Holt daar dan ook aan toe, “en de meesten van ons leerden als kind juist dat we niet te vertrouwen waren.”
Hoe ziet een ‘schooldag’ bij Grace eruit? “Vooral ontspannen, want we werken vanuit een gevoel van flow: iedereen mag invoelen wat hem of haar die dag te doen staat. Soms lezen we veel, andere keren zijn we creatief of doen we iets met wiskunde. We kunnen schilderen, inspirerende films kijken, met de computer werken of schrijven. Ik heb mijn kinderen overigens niet hoeven leren lezen: dat gebeurde vanzelf terwijl ik ze voorlas toen ze klein waren. Wist je dat het woord educatie – educere in het Latijn – in oorsprong zoveel betekent als ‘naar buiten brengen’? Wij volgen gewoon onze passies, en als ik denk dat er iets mis is, kijk ik naar mijn beperkende overtuigingen. Unschooling is niet voor iedereen; ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar inmiddels kan ik zeggen: er is een ontspannen en leuke manier om te leren, die veel sneller naar onze werkelijke roeping leidt. Mijn kinderen hebben geleerd zichzelf te vertrouwen en voor zichzelf te denken.”
Mensen die bij Grace thuis komen, zeggen vaak dat het vredig voelt en dat de kinderen ontspannen zijn. Ook valt het op dat haar kinderen geen people pleasers zijn en dat ze hun gevoelens vrijelijk delen. Natuurlijk hebben ze ook hun moeilijkheden. “Zo wil mijn jongste dochter Natalia deze herfst naar een middelbare school zodat ze bij haar vriendinnen kan zijn. Als dat haar gevoel is, dan steun ik haar bij het onderzoeken van die optie. Hoe kan ik weten wat goed voor haar is en wat niet? Het gaat mij erom dat ze haar innerlijk leert vertrouwen en durft te varen op haar hart.”
Grace was vooral het vechten moe. “Ik wilde mijn kinderen niet langer iets opleggen waarvan ik dacht dat het nodig was. Ze waren zo ongelukkig in het systeem en er werd een keur aan diagnoses over ze uitgestort – epidemisch werkelijk – terwijl hun gedrag in werkelijkheid een schreeuw om liefde was, een schreeuw om vrijheid. Het was eigenlijk de vraag ‘Mag ik alsjeblieft zijn wie ik ben?” Wat niet wil zeggen dat Grace klaar was voor de reis. “Ik was bang dat mijn leven zwaar zou worden, met al die kinderen thuis, en dat ik mijn vrijheid zou verliezen. Toch hoorde ik een stem in mijzelf die zei: stap uit je angst. Na elf jaar unschooling kan ik zeggen dat het voor mij één groot onderzoek was naar de validiteit van mijn eigen op angst en gewoonte gebaseerde gedachten. Als mijn zoon ‘s morgens een stukje kip wilde eten, hoorde ik mezelf zeggen: ‘Nee, dat kan niet, het is tien uur ‘s ochtends. Maar het mag wel om twee uur.’ Waar slaat dat eigenlijk op?”
“Ik geloof dat de dagen waarin we onze kinderen konden beheersen voorbij zijn, en dat ouders daarom zo worstelen met labels” zegt Grace. “Als ik íets wil overbrengen op mensen, dan is dat het besef van hoe capabel mensen zijn: kinderen om te leren, ouders en verzorgers om hun kinderen daarbij te assisteren. We hebben geen instituten nodig om ons iets te onderwijzen, geen bedrijven om ons educatiemateriaal te verkopen of regeringen om ons te vertellen wat we moeten leren. We zijn capabel - als individuen, families en gemeenschappen - om ons eigen leerproces en ons eigen leven te bepalen. Unschooling als filosofie heeft dan ook de potentie om de wereld en hoe we hier leven te veranderen”. Grace begeleidt ouders die hetzelfde moedige pad wandelen en komt in september naar Nederland voor een serie interactieve lezingen.
Unschooling is in Nederland nog niet mogelijk. De leerplicht schrijft voor dat kinderen van hun 5e tot 16e jaar naar school moeten.
Grace Deby woont met haar man en 2 jongste kinderen op Vancouver Island, Canada. Kijk voor meer informatie op haar website: http://sites.google.com/site/unschoolingwithgrace/
Grace staat open voor lezingaanvragen. Ze is in september 2012 in Nederland en vertelt met liefde over het pad van unschooling en de ontwikkeling die ze daarin doormaakte. Grace is al dertig jaar een student van Een Cursus in Wonderen en leeft de weg van vergeving. Neem voor vragen contact op met de auteur via: geertjesmit@hotmail.com
Je kinderen zijn je kinderen niet
Ze zijn de zonen en dochters van ‘s Levens verlangen naar zichzelf
Ze komen door jou, maar niet van jou
En ook al zijn ze bij je, ze behoren je niet toe
Je mag ze je liefde geven, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen,
Dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen.
Je mag ernaar streven te zijn zoals zij
Maar probeer ze niet te maken zoals jij
Want het leven gaat niet terug
Noch blijft het dralen in gisteren.
Uit: Kahlil Gibran, On Children
Zonder te weten waar het heen zou gaan, besloot de Canadese Grace Deby op een dag haar kinderen thuis te houden van school. Ze volgde haar intuitie en vertrouwde op het gedachtengoed van de Amerikaanse pionier John Holt, die wereldwijd bekendheid kreeg met zijn ideeën over unschooling – ofwel interesse-gedreven, natuurlijk leren: een benadering die ons niet zozeer oproept iets te dóen, als wel iets te laten.
Door: Geertje Smit
Op een ochtend aan de ontbijttafel vroeg haar jongste zoon Addison – toen een jaar of vijf en een ‘lastig, rebellerend’ kind op school – of ze hem één goede reden kon geven waarom hij de hele dag aan een bureau moest zitten wachten tot er een bel zou klinken zodat hij een paar minuten buiten kon spelen. Addison vond het moeilijk stil te zijn en dingen op een bepaalde manier te doen om te worden geaccepteerd. De labels kwamen al binnen. “Ik bleef maar proberen zijn gedrag te veranderen, en negeerde het sterk intuïtieve gevoel dat dit niets voor hem was. In een laatste poging om dingen in goede banen te leiden, had ik hem opgegeven voor groep drie op een reguliere school. Hij was minstens zo rebels als daarvoor en méér dan hyper,” vertelt ze daarover. “Die ochtend kon ik er niet meer omheen. ‘Ik heb geen goede reden,’ vertelde ik hem. ‘Je hoeft niet meer naar school’.”
Addison was niet haar eerste kind met problemen, en zelf had Grace het ook moeilijk gehad op school. “Als jong meisje voelde ik alles aan en was uitermate intuitief. Ik beschouwde mezelf als slim, creatief en expressief, maar had de grootste moeite met onderwerpen als natuurkunde of wiskunde. Het duurde maar een paar jaar voordat ik mezelf dom vond en mijn cijfers omlaag gingen. Vanaf dat moment zocht ik naar manieren om het schoolsysteem te ontvluchten.” Ook haar oudste dochter Alisha had moeite zich te conformeren, verveelde zich op school en wendde buikpijn voor. “Het was een sociaal kind, maar na een aantal jaar in het schoolsysteem voelde ze zich onzeker en niet goed genoeg omdat ze niet voldeed aan de eisen.” Haar zoon en tweede kind Adrian werd geboren met autisme. “Er was geen plaats voor hem op school en er werd van hem verwacht dat hij zich zou aanpassen. Ik had juist heel sterk het gevoel dat ik naast hem wilde staan, precies waar hij was.”
Toen Alisha geboren werd, kreeg Grace het gedicht van Gibran onder ogen. “Ik voelde een niet te ontkennen waarheid, maar was niet klaar om de controle op te geven.” Toen ze dat uiteindelijk wél deed, kwam het vooral op vertrouwen aan. “Vogels vliegen, vissen zwemmen en mensen leren,” zei John Holt. “We hoeven kinderen dan ook nergens toe aan te sporen. Wat we moeten doen – en dat is àlles wat we hoeven doen – is ze de begeleiding bieden die ze nodig hebben, respectvol naar ze luisteren en dan aan de kant gaan. We kunnen erop vertrouwen dat zij de rest doen.” Is dat niet makkelijker gezegd dan gedaan? Maar natuurlijk. Unschooling gaat tegen alle heersende normen in en vraagt niet alleen een verregaande bereidheid van ouders om naar zichzelf te kijken, maar ook een hoge mate van vertrouwen. “Om kinderen te kunnen vertrouwen, zullen we eerst moeten leren onszelf te vertrouwen,” voegde John Holt daar dan ook aan toe, “en de meesten van ons leerden als kind juist dat we niet te vertrouwen waren.”
Hoe ziet een ‘schooldag’ bij Grace eruit? “Vooral ontspannen, want we werken vanuit een gevoel van flow: iedereen mag invoelen wat hem of haar die dag te doen staat. Soms lezen we veel, andere keren zijn we creatief of doen we iets met wiskunde. We kunnen schilderen, inspirerende films kijken, met de computer werken of schrijven. Ik heb mijn kinderen overigens niet hoeven leren lezen: dat gebeurde vanzelf terwijl ik ze voorlas toen ze klein waren. Wist je dat het woord educatie – educere in het Latijn – in oorsprong zoveel betekent als ‘naar buiten brengen’? Wij volgen gewoon onze passies, en als ik denk dat er iets mis is, kijk ik naar mijn beperkende overtuigingen. Unschooling is niet voor iedereen; ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar inmiddels kan ik zeggen: er is een ontspannen en leuke manier om te leren, die veel sneller naar onze werkelijke roeping leidt. Mijn kinderen hebben geleerd zichzelf te vertrouwen en voor zichzelf te denken.”
Mensen die bij Grace thuis komen, zeggen vaak dat het vredig voelt en dat de kinderen ontspannen zijn. Ook valt het op dat haar kinderen geen people pleasers zijn en dat ze hun gevoelens vrijelijk delen. Natuurlijk hebben ze ook hun moeilijkheden. “Zo wil mijn jongste dochter Natalia deze herfst naar een middelbare school zodat ze bij haar vriendinnen kan zijn. Als dat haar gevoel is, dan steun ik haar bij het onderzoeken van die optie. Hoe kan ik weten wat goed voor haar is en wat niet? Het gaat mij erom dat ze haar innerlijk leert vertrouwen en durft te varen op haar hart.”
Grace was vooral het vechten moe. “Ik wilde mijn kinderen niet langer iets opleggen waarvan ik dacht dat het nodig was. Ze waren zo ongelukkig in het systeem en er werd een keur aan diagnoses over ze uitgestort – epidemisch werkelijk – terwijl hun gedrag in werkelijkheid een schreeuw om liefde was, een schreeuw om vrijheid. Het was eigenlijk de vraag ‘Mag ik alsjeblieft zijn wie ik ben?” Wat niet wil zeggen dat Grace klaar was voor de reis. “Ik was bang dat mijn leven zwaar zou worden, met al die kinderen thuis, en dat ik mijn vrijheid zou verliezen. Toch hoorde ik een stem in mijzelf die zei: stap uit je angst. Na elf jaar unschooling kan ik zeggen dat het voor mij één groot onderzoek was naar de validiteit van mijn eigen op angst en gewoonte gebaseerde gedachten. Als mijn zoon ‘s morgens een stukje kip wilde eten, hoorde ik mezelf zeggen: ‘Nee, dat kan niet, het is tien uur ‘s ochtends. Maar het mag wel om twee uur.’ Waar slaat dat eigenlijk op?”
“Ik geloof dat de dagen waarin we onze kinderen konden beheersen voorbij zijn, en dat ouders daarom zo worstelen met labels” zegt Grace. “Als ik íets wil overbrengen op mensen, dan is dat het besef van hoe capabel mensen zijn: kinderen om te leren, ouders en verzorgers om hun kinderen daarbij te assisteren. We hebben geen instituten nodig om ons iets te onderwijzen, geen bedrijven om ons educatiemateriaal te verkopen of regeringen om ons te vertellen wat we moeten leren. We zijn capabel - als individuen, families en gemeenschappen - om ons eigen leerproces en ons eigen leven te bepalen. Unschooling als filosofie heeft dan ook de potentie om de wereld en hoe we hier leven te veranderen”. Grace begeleidt ouders die hetzelfde moedige pad wandelen en komt in september naar Nederland voor een serie interactieve lezingen.
Unschooling is in Nederland nog niet mogelijk. De leerplicht schrijft voor dat kinderen van hun 5e tot 16e jaar naar school moeten.
Grace Deby woont met haar man en 2 jongste kinderen op Vancouver Island, Canada. Kijk voor meer informatie op haar website: http://sites.google.com/site/unschoolingwithgrace/
Grace staat open voor lezingaanvragen. Ze is in september 2012 in Nederland en vertelt met liefde over het pad van unschooling en de ontwikkeling die ze daarin doormaakte. Grace is al dertig jaar een student van Een Cursus in Wonderen en leeft de weg van vergeving. Neem voor vragen contact op met de auteur via: geertjesmit@hotmail.com
